کد مطلب:231264 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:289
یاد و محبت امام
محمد بن فضیل گوید: از امام رضا علیه السلام معنای آیه ی زیرا را پرسیدم: (قل بفضل الله و برحمته فبذلك فلیفرحوا هو خیر مما یجمعون) [1] ؟ «بگو به فضل و رحمت خداست كه باید شاد شوند و این از هر چه گرد می آورند بهتر است».
امام علیه السلام فرمود: «- مقصود این است كه - به دوستی پیامبر و خاندان او باید شادمان باشند كه آن بهتر است از دنیایی كه آنها جمع كنند». [2] .
وقتی انسان كسی را دوست می دارد، به اندازه ی محبتش نسبت به او، از یاد او غافل نمی شود؛ چون پیوند قلبی اش با محبوب به اندازه ای قوی است كه نمی تواند او را فراموش كند.
لذا اهل ایمان در زمان غیبت - اگر چه از دیدن پیشوای خود محروم اند - هرگز او را از یاد نمی برند.
شخصی از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام در مورد آیه ی شریفه ی:
[ صفحه 67]
(و أسبغ علیكم نعمه ظاهرة و باطنة) «و نعمت های ظاهری و باطنی خود را بر شما تمام كرد» [3] پرسید، آن حضرت چنین پاسخ دادند:
«نعمت ظاهری امام ظاهر و آشكار است و نعمت باطنی امام غایب».
سپس راوی سؤال كرد: آیا از امامان كسی غایب می شود؟ فرمودند:
«بله، جسم او از دیدگان مردم پنهان می گردد؛ ولی یاد او از دلهای اهل ایمان غایب نمی شود. او دوازدهمین نفر از ما (امامان) است». [4] .
آری، مردم بی ایمان ممكن است او را فراموش كنند؛ چون نسبت به او معرفت ندارند و او را نمی شناسند؛ اما آن كه او را می شناسد و اهل معرفت و ولایت اوست و دل در گرو محبت او دارد، چگونه ممكن است فراموشش كند؟! آن قدر مؤمنان زمان غیبت باید پیوند خود را با حجت خدا قوی كرده باشد كه هرگز از یاد او غفلت نكنند و هیچ چیز آنها را از یاد محبوب باز ندارد.
این آرزوی همه ی مؤمنان است كه از خدا مسئلت دارند:
«اللهم... و لا تنسنا ذكره». [5] .
«خداوندا! یادش را از صفحه ی خاطر ما مبر».
دمی كان بگذرد بی یاد رویش
از آن دم بی شمار استغفرالله
حضرت ثامن الحجج علیه السلام از امیرالمؤمنین علیه السلام نقل می فرماید كه:
«هر كس دوست دارد خدای را ملاقات كند در حالی كه ایمانش كامل و
[ صفحه 68]
اسلامش نیكو باشد، محبت حجت منتظر صاحب الزمان علیه السلام را پیشه ی خود قرار دهد كه او و دیگر پیشوایان، چراغهای روشن در تاریكی های زندگی و امامان هدایت و نشانه های تقوایند؛ من برای هر كه آنان را دوست بدارد ولایتشان را دارا شود، از سوی خدای تعالی بهشت را ضمانت می كنم». [6] .
امام علیه السلام فرمود: «- مقصود این است كه - به دوستی پیامبر و خاندان او باید شادمان باشند كه آن بهتر است از دنیایی كه آنها جمع كنند». [2] .
وقتی انسان كسی را دوست می دارد، به اندازه ی محبتش نسبت به او، از یاد او غافل نمی شود؛ چون پیوند قلبی اش با محبوب به اندازه ای قوی است كه نمی تواند او را فراموش كند.
لذا اهل ایمان در زمان غیبت - اگر چه از دیدن پیشوای خود محروم اند - هرگز او را از یاد نمی برند.
شخصی از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام در مورد آیه ی شریفه ی:
[ صفحه 67]
(و أسبغ علیكم نعمه ظاهرة و باطنة) «و نعمت های ظاهری و باطنی خود را بر شما تمام كرد» [3] پرسید، آن حضرت چنین پاسخ دادند:
«نعمت ظاهری امام ظاهر و آشكار است و نعمت باطنی امام غایب».
سپس راوی سؤال كرد: آیا از امامان كسی غایب می شود؟ فرمودند:
«بله، جسم او از دیدگان مردم پنهان می گردد؛ ولی یاد او از دلهای اهل ایمان غایب نمی شود. او دوازدهمین نفر از ما (امامان) است». [4] .
آری، مردم بی ایمان ممكن است او را فراموش كنند؛ چون نسبت به او معرفت ندارند و او را نمی شناسند؛ اما آن كه او را می شناسد و اهل معرفت و ولایت اوست و دل در گرو محبت او دارد، چگونه ممكن است فراموشش كند؟! آن قدر مؤمنان زمان غیبت باید پیوند خود را با حجت خدا قوی كرده باشد كه هرگز از یاد او غفلت نكنند و هیچ چیز آنها را از یاد محبوب باز ندارد.
این آرزوی همه ی مؤمنان است كه از خدا مسئلت دارند:
«اللهم... و لا تنسنا ذكره». [5] .
«خداوندا! یادش را از صفحه ی خاطر ما مبر».
دمی كان بگذرد بی یاد رویش
از آن دم بی شمار استغفرالله
حضرت ثامن الحجج علیه السلام از امیرالمؤمنین علیه السلام نقل می فرماید كه:
«هر كس دوست دارد خدای را ملاقات كند در حالی كه ایمانش كامل و
[ صفحه 68]
اسلامش نیكو باشد، محبت حجت منتظر صاحب الزمان علیه السلام را پیشه ی خود قرار دهد كه او و دیگر پیشوایان، چراغهای روشن در تاریكی های زندگی و امامان هدایت و نشانه های تقوایند؛ من برای هر كه آنان را دوست بدارد ولایتشان را دارا شود، از سوی خدای تعالی بهشت را ضمانت می كنم». [6] .
[1] يونس (10):58.
[2] تفسير نورالثقلين، ج 2، ص 307.
[3] لقمان (31):20.
[4] كمال الدين، باب 34، ح 6.
[5] مفاتيح الجنان، دعا در غيبت امام عصر عليه السلام.
[6] بحارالانوار، ج 36، ص 296.